Kiekies op my kaggel

Oom Eric Janse van Rooyen

Oom Eric Janse van Rooyen

, , 0

† Vrydag 3 mei 2013

 

‘Don’t grieve that he’s gone, wonder that he was.’

Hierdie oom van ons, kort, met stewige Van Rooyen-bene, son in die hare en lig gesproet. Sagte hart het hy gehad. Altyd gelag en bly om ons te sien. Altyd gepraat van ‘my meid’. Maar die huil was nooit ver van die lag nie. Die trane het sommer maklik gevloei met mooi musiek of wanneer hy bly was om ons te sien.

Sommige het hom en Pa verwar met mekaar, so baie het hulle op mekaar getrek – dieselfde hande, voete, bou. Want soos Pa, het oom Eric ook gestoei. Hande is grof gewerk in die boubedryf. Ek onthou nog die bakkie met bouers wat soggens vroeg vertrek het en laatmiddag weer teruggekom het. Ek onthou die tyd toe hulle in die ou huis gewoon het in Wonderboom-Suid, want die groot, nuwe huis is so in die vrye tyd gebou met baie hout en daar was die kristalkandelaar in die sitkamer. Die huis het agter in die erf gestaan. Daar het ons baie kom kuier – vakansietye en later jare toe ek en sus in Pretoria geswot het. Lekker saam met hom sy pap en wors geëet. Dit was soos ‘n tweede huis.

Ek onthou die uitgebreide familiedae op Kersdag en Nuwejaar, die partytjies in die motorhuis en die braaivleis en pieknieks by die Fonteine, onder die bome. Daar was altyd musiek. Countrymusiek en braaivleis by Fiestaland, Hartbeespoortdam. Met Tommy Oliver en Gene Rockwell. Blonde Caroline du Preez was sy gunsteling.

Oom Eric sal ons mis – sy lag, sy trane, sy groot hart. Sy lewe het ons lewens geraak.

Tannie Han (Briesie)

Tannie Han (Briesie)

, 0

4 Desember – † 9 Januarie 2013

Tannie Hannie was altyd daar – kort ronde lyf en die lekker lag.

Ek onthou nog die Hermansburgdae toe sy by die sentrale in Ahrens gewerk het. In die aande en naweke was dit pluimbal. Sy kon goed speel.

Oom Sampie het later deel geword van die familie. Die verloofring was ’n ster aan haar vinger. Ek en sus het ge-oe en ge-ah! Sy het mooi hande gehad. Hulle is getroud en het in ‘n woonstel in Mandini gaan woon. Ons het nog saam met Ma gaan kyk dat alles in die woonstel reg was vir hulle terugkeer van wittebrood af. Die mooi wit en rooi drie-laag-koek van die troue was swart! Oortrek van die miere – tipies Natal. Waaiers en water het die ding gedoen en toe hulle terugkom, was die koek weer wit.

Sy kon lekker koek bak – sulke hoë koeke met icing, nie versiering nie, icing. Nie te lank gelede nie het sy nog gesê sy sal vir ons ’n lekker koek bak met icing vir wanneer ons kom kuier.

O ja, ons het haar later geken as ‘Briesies’ want daar het fout gekom met die uitreiking van haar identiteitsdokument. Janse van Rensburg het sommer Briesies geword. En Briesie het dit gebly.

Sy het nie meisiekinders gehad om te bederf nie. Hangertjies, naellak, silwer juwelekissies en ander meisietierlantyntjies het my en sus op verjaarsdae en Kersfees bederf, of sommer net.

Dit was lekker toe hulle in dieselfde straat kom woon het. Menige dae het sy en Johan baklei-baklei die straat opgestap om te kom kuier. Sy het dan altyd laggenderwys gewens hy was al groot, uit die skool en in die army. Danie het bygekom en Ouma het by hulle kom woon. Ons wou Danie menige dag klein-klein nek omdraai want volgens ons het Ouma hom voorgetrek – hy’t met moord weggekom. Johan was ons favourite.

Dit was lekker om die telefoon in Mandini op te tel en die ‘sentrale’ te vra vir ’n nommer vriende toe. Briesie het vrolik gegroet en ons deurgeskakel. Sy het weer by die sentrale gewerk. In Mandini. Wanneer die groen Alcamino bakkie daar gestaan het, het ons geweet, sy werk weer.

Op ’n dag het die sentrale huilend gebel. Mandini wou nommers hê en sy was alleen. Skakelbordkabels het soos popcorn gespring. Ons – ek, ma en sus het kabels gaan terugdruk sodat sy kon, ‘nommer asseblief’.

Later jare het sy by SAPPI gewerk.

Sy en oom Sampie was altyd bly om ons te sien. Sy was saam met ons bly oor Stiaan en Kirsty se koms. Sy was bly oor Cara, Emiel en Ditter.

Sy was bly oor Jackie en Nadia en boeta. Sy het altyd oor hulle gepraat.

’n Sin vir humor, liefde vir ander en ’n mooi stem vir koorsing het sy gehad.

Hierdie vrou-van-vrede in die familie het hemel in haar hart gehad. Dit met ons gedeel. Soos Margaret Lee gesê het: ‘(Her suffering)… is so limited. It cannot cripple (her) love, shatter (her) hope, corrode (her) faith, eat away (her) peace, destroy (her) confidence, kill (her) friendship, shut out (her) memories, silence (her) courage, quench the Spirit or lessen the power of Jesus.’ Te midde van die swaarkry het sy gedoen wat Jesus gedoen het in Sy swaarkry, gelééf. Want sy het haar Vader geken – geweet waarheen om haar hart en oë te draai.

Die laaste telefoongesprek met haar kon ek hoor die spiere kramp, asem is kort en die bene wil nie meer nie. Sy was moeg. Ek het geweet sy is in die pylvak van haar wedloop…

En nou, nadat sy haar wedloop voltooi het, kry óns die belonging, haar nalatenskap: geloof, hoop, liefde, want daar is ‘n ander Koninkryk en sy het dit geweet.

Ons gaan haar oneindig baie mis!

Cornelius Petrus van Rooyen – Oom Pietie

Cornelius Petrus van Rooyen – Oom Pietie

, 0

† Woensdag, 14 November 2012

Ek is hartseer.

Oom Pietie is skielik oorlede.

Ek wou nog bel om te hoor hoe dit gaan. Al kon hy nie meer hoor of sien nie, wou ek dat iemand hom ‘n drukkie gee met sy verjaarsdag. Maar die telefoon wou nie antwoord nie en nou is hy weg en ek is hartseer. Só baie vrae: Was hy siek? Het hy pyn gehad? Was hy alleen? Was iemand daar toe hy die asem aan hierdie lewe teruggegee het?

Maar vanoggend tussen al die trane het die Vader gepraat…

Oom Pietie is deel van grootword-onthou. Kort, stewige, donkerkop mannetjie met die groot bril, later jare. Hy kon vinnig, doelgerig stap en almal irriteer wanneer hy met sy vingers of sy skoene getrommel het. Sy broeksakke het altyd swaar gedra aan die bos sleutels – sleutels van sy blikkies en trommels onder die bed en onder in sy klerekas. Hy het alles van nut opgetel waar hy ookal was – van geroeste skroefies, skuifknippies tot penne wat nog kon skryf. Alles is netjies gesorteer en gebêre in blikkies en sakkies en trommeltjies. Sy skatte!

“Gaan vra vir oom Piet” het Pa altyd gesê wanneer ons iets vir skool nodig gehad het of sommer net. Om die skatte weg te gee was vir hom ‘n genoeglike ritueel. Sy blydskap: geheimsinnig, stil, diep – hy het sin gehad.

Veel reaksie op ons versoeke was daar nie.

Het hy dan nou gehoor wat ons nodig het?

Maar wanneer die knopvinger om die deur gewink het, het ons geweet! Hy het!

Met die een been onder hom ingevou het hy die blikkies en trommels voor hom op die vloer uitgestal en té stadig oopgesluit. Al die verskillende kleure ‘haarrekkertjies’ wat nog gebruik kon word moes bewonder word; ‘n hele sakkie skuifknippies; ‘n dosie ou posseëls en dergelike dinge. Eindelik het ons dan gekom by wat ons nodig gehad het. Onverklaarbaar het dit skielik nie meer vir hom nut gehad nie en wou hy dit sommer weggooi. Ons het vreeslik gekeer, “Nee, nee, ons wil dit hê. Ons kan dit gebruik!” En dan waarvoor ons gewag het, “As julle dit nie vat nie, gooi ek dit sommer weg!” Weggooi-ding het nuwe lewe gekry. Hy het geglimlag en ons ook. Dan is alles weer sorgvuldig weggepak en toegesluit tot die volgende persoon se nood.

Alles moes ook ‘gefieks’ word – of dit nou ‘n knoop is wat weer aangewerk moes word of ‘n gat in die kous wat reggemaak moes word. As daar nie garing was nie, is wol gebruik. Dis gedoen. ‘Gesoldeer’ soos Ma dit genoem het. Gat sal dit nie wéér waag nie!

Oom Pietie het gestap waar ander gelei het – hy moes woon waar húlle gesê het, eet wat húlle voorgesit het, aantrek wat Ouma reggesit het en kuier wanneer die familie hom gaan haal het.

Dit was altyd Oupa, Ouma en oom Piet, later Ouma en oom Piet. Toe is hy Sanel toe en het net van tyd tot tyd kom kuier. Sanel het sy huis en familie geword.

Hy kon lekker eet en hard lag. Hy was altyd bly om ons te sien: ‘n wye glimlag het sy gesig opgehelder gevolg deur ‘n harde soen en ‘n stywe druk. “Hallo my ding” het gesê hy’s bly.

Hy het tolletjie gebrei en kleurvolle matjies gemaak. Later jare het hy met elke stukkie oorskiet wol lappies gehekel. In Pa en Ma se huis het elke kaal tafeltjie een gekry – lekker bont maar met groot toewyding en liefde gemaak.

Ek onthou ook die jare met die vernederende aanvalle wat sy gelaat en lyf skrikwekkend verwring het, die kere wat die medikasie te swaar was, hy sleeptong gepraat het en baie wou slaap.

Die figuurtjie het kleiner geword met die jare en die hare grys. Oom Pietie was die Petrus, die rots in die familie waarop die Vader se teenwoordigheid gebou is. Hy was ‘n rots van liefde, vrede, lankmoedigheid, vriendelikheid, dankaarheid, tevredenheid, vrygewigheid, blydskap. Dis sy nalatenskap – nie kinders of kleinkinders, geld of huise of aardse rykdom nie. Maar ‘n praktiese lééf van wie die Vader is.

Ek sal hom mis, want ons het ook nou ‘n ‘swakker een’ in die gesin. Nes oom Pietie gebruik Hy háár, die swakkere, om ons, die sterkes, te leer van liefde, vrede, lankmoedigheid, vriendelikheid, dankbaarheid, tevredenheid, vrygewigheid en blydskap. Ek staan beskaamd voor die suiwer krag van die swakkeres.

Oom Pietie, ons geskenk van die Vader.

Hy het my lewe verryk.

Mari Roos

Mari Roos

0

17 September 2012

Mari – tipies (R)roos.

Sterk, kon enige plek groei en blom.

Het die mooiste blomme en geur gegee; die huis versier.

Maar daar was ook dorings want met Mari het jy nie gemors. Sy het geweet wat sy wil en gedoen wat sy wil – sterk, oortuigend en doelgerig. Sy kon mens goed organiseer – op die ou end was dit vir jou eie beswil want by haar het dit nooit oor haarself gegaan nie.

Sy het gewéét wie sy was want sy het haar Vader geken. Vanuit Sy teenwoordigheid het sy gelewe en almal om haar saamgeneem.

Mari het in ons lewens ingestap en gesê: “Hier’s ek en hier help ek.” Sy het die werk van twee of selfs drie gedoen. Kreatief het sy met alles omgegaan – gedek, kos gemaak, geskenkies aanmekaar gesit, tuin gemaak, huis versier, fotoboeke saamgestel om die mooi van menswees te vier.

Fluit-fluit het sy haar werk gedoen, gelag oor die dubbelsinnige padtekens in België, ‘n ding by die naam genoem soos speelgoedbeertjies met sand in die ‘holle’ om hulle te maak sit, gehuil wanneer Kirsty saam met haar fluister sodat pappa en mamma kan slaap. Sy het seker gestaan wanneer sy die Vader se liefde en woorde oorgedra het, want sy het Hom geken. Met warmte en aanvaarding het sy bemoedig en aangemoedig, die rigting aangedui. Ons landing in België het sy saggemaak met al die oproepe, kuiers, bemoediging, praktiese geskenke, gebede…

Sy was altyd so ‘n paar treë vooruit … Deur die dun glasdeur is sy nou. Ek sien al hoe sy van die Vader se skoot af die engeltjies ‘regorder’ – dié wat die sterre moet uithang, dié wat die maan moet ‘polish’ en dié wat die donderweer moet pomp – en al singende doen hulle dit want sy’t hulle geleer om te sing terwyl hulle doen, want dis mos als vir Pappa.

Sy het gelééf met hart en siel en baie met haar saamgeneem.

Nou vier ons háár mooi. En mooi was dit. Tot die einde toe.

Soos Margaret Lee gesê het:

‘Cancer is so limited. It cannot cripple love, shatter hope, corrode faith, eat away peace, destroy confidence, kill friendship, shut out memories, silence courage, quench the Spirit or lessen the power of Jesus.’

Erica du Toit

Erica du Toit

0

10 September 2012

Die nuus van die siekte was ‘n skok. Die kop kon nie woorde vind nie. Ek het in die tuin tussen die pienk rose gaan staan.

Sy was só: pienk, mooi. Sy het op ons tafel gestaan, baie keer. Die geur van ons Skepper. Sy het op baie se tafels gestaan en lewens gevul met haar Skepper.

Haar hart vir Hom het geklop vir mense. Ons onthou nog die Indiërkinders wat sy en Piet in hul huis geneem het, versorg het soos eie kinders. Haar kinders en kleinkinders was ‘n vreugde. Al is van hulle ver, was hulle daar. Dis die ekstra horlosie op haar lessenaar met ‘n ander tyd op – Amerika se tyd, want hulle is daar. Sy het altyd uitgesien na die kuiers daar. (Ons onthou nog die lekker kuier en koffie hier in Brussel, ‘n stop oppad na Amerika.)

Dis vreemd – altyd Piet-en-Erica. Nou is dit net Piet…

Later in Psalm 71 het ek haar gesien:

By Hom het sy haar ‘gastekamer’ ingerig waar sy gedurig vertoef het. Want sy het Hom verwag, altyd. Wanneer Hy gekom het, het sy uitgekom met nog ‘n ‘ekstra been’, haar hulp. Haar mond was vol. Sy het vertel en oorgeloop. Sy kon boeke skryf oor Hom – Sy goedheid, genade, liefde, wonders, lesse.

Sy hét ook boekies geskryf – nuus vanuit die ‘gastekamer’ vir die jonger geslag.

Só het sy gesaai – positief, met ‘n oog op die oes en ander met haar saamgeneem. Sy het aangemoedig, bemoedig, gebid vir genesing, geleer –  geleef.

‘A thread of grace’, haar één lewe wat aan Hom behoort het. Die pienk gaan verbleik en die blare gaan afval. Wat bly is die wete dat daar wéér pienk rose sal wees.

Haar stukkie hemel het sy met ons gedeel sodat ons kan weet hoe mooi ons Vader is.

 

Sonja Roberson

Sonja Roberson

, , 0

The sun is in her name. It must be where she comes from – down under where the sun shines most of the time. We came to know this sunshine lady at a family camp. She welcomed us with a warm smile, casually dressed.

Since then we met a few times again. Authentic – lived wholeheartedly and with vulnerability. This was Sonja, what you see is what you get. In our conversations we learned that her life had its darker moments as well. She dealt with pain in a positive way. It made her beautiful and approachable.

In sharing life, we saw her love for Frank and the boyz, her friends and family. Life was a gift and she took full advantage of it.

Encouragement was her mother tongue.

One evening, at an open worship time, she was dancing with her Frank in God’s presence, dancing with God, dancing with Frank…

She said to us, also coming from the southern hemisphere and loving our Father with a passion, “You do realise that God sent you here just for me?”

We know she is still dancing.

Her sun will shine in our memories because she shared her bit of heaven with us. Her life was a gift to us.

Mariet (Naude) Ray

0

5 Junie 2012

Selfversekerd het die mooi donkerkop vrou in ons lewens ingestap in Windhoek. Rokke bokant die knie het die bruin bene met die mooi kuite gewys. Sy het vinnig gepraat en kon gemaklik gesels oor alles. Afrikaans was sy. Maar was net so gemaklik in Engels, Frans en kon ‘n lekker gesprek in Duits voer met die Duitsers in die omgewing. Want Mariet was lugwaardin en het tuis gevoel in ‘n gepoleerde omgewing met kaas en wyn maar net so gemaklik in ‘n stofstraat in Ovamboland. Bad in ‘n rivier en buite slaap onder die Namibiese sterrehemel was gemaklik, asof luuks. Sy’t ons geleer om die lastige klein vliegies in Khorixas uit jou oë, neus en mond te hou met ‘n doringboomtakkie – ons het almal geloop met klein groen boomwaaiertjies.

Sy het soos ons almal maar haar deel van seerkry gehad, maar sy was gewillig om ‘n pad met die Here te loop. Sy het geweet wat sy wil hê en amper hardkoppig erns gemaak met haar verhouding met die Here. Gebed was haar passie en sy het sommer maklik dae lank gevas om die Here te soek oor ‘n saak wat na aan die hart was.

Mariet se liefde vir die Here het uitgevloei in haar liefde vir mense. Sy was ‘n goeie en getroue vriendin vir baie.

Kos kon sy maak. Onthou nog hoe sy met ‘n knipmes en bottel suurlemoensap in die hand oor die rotse geklouter het op soek na mossels. Net so lekker kon sy lewer op die kole braai in Omaruru op die plaas. Sy het vir my ‘n verjaarsdagkoek gebak wat ons nog tussen die bokke en die brommers geëet het, in die hitte van Namibië. Die jeep het vasgesit in die dik sand oppad Brandberg toe. Toe hou ons maar verjaarsdag onder ‘n boom by die trop boerbokke.

Ons het Mariet vir lank nie gesien nie, maar geweet haar liefde vir die Vader was haar sterkte en vreugde. E-mails het altyd laat weet waar sy was en wat sy gedoen het. Ons het saamgebid in die tye wat sy spanne met haar saamgeneem het. Ons het amper ontmoet met haar besoek aan Frankryk, maar ons moes Suid-Afrika toe. Ons het mekaar gemis.

Met haar siekte het ons gevra vir volkome genesing – soos met Sy vriend Lazerus. Maar ons weet ook dat met haar dood, Sy eer groot sal wees en so sou Mariet dit wou hê.

Ons mis haar.

oom sampie (samuel) janse van rensburg

oom sampie (samuel) janse van rensburg

, , , 0

† woensdag, 30 mei 2012

 

(in julie 2013 het ek my twee neefs weer vir die eerste keer in jare gesien. toe sien ek oom sampie.)

vandat ek maar kan onthou, was hy daar. het later familie geword toe hy met tannie hannie getroud is. en vir pa het hy ‘ou swaer’ geword. pa het vir hom werk by sappi in mandini gekry waar hy toe vir jare gewerk het. voor die troue het hy in die enkelkwartiere gewoon. hy en oom bill het dikwels kom kuier. sy hond, du preez het ook saam kom kuier – ‘n groot, wit fox terrier met ligte bruin kolle. êrens is nog ‘n foto van ons saam met du preez.

hy was ‘n groot man met donker hare en sproete op sy ewe groot hande. hy het ‘n sagte hart gehad en gehelp waar hy kon. blou en groen was vir hom dieselfde kleur want hy was kleurblind. tannie haan het elke dag se klere reggesit sodat hy tog net ‘n ewe paar kouse kon aanhê. dit was belangrik want hy het altyd kort broeke gedra met lang kouse tot onder die knieë. kan nie onthou dat hy langbroek gedra het nie, behalwe sy kerkpak.

hulle het amper-oor-die-straat van ons gewoon. ons het altyd vir die groot groen elcamino bakkie gewaai wanneer hulle êrens heen oppad was.

oom sampie en pa het baie dinge saam gedoen – vis gevang by die see, smiddae en naweke saam radios reggemaak vir ‘n winkel in die dorp. hulle het in ons buitekamer gewerk en menige dag het ons gehoor hoe hulle lag as daar geknoei word! sy lag was altyd herkenbaar. saterdae was perdespeeldag en so het ons begin kennis neem van die bekende jaarlikse ‘durban july’ wedren. en daar was ook die saam vleisbraai met die ewige bols brandewyn en coke. dan het hulle éérs gelag en geterg. oom sampie het altyd een of ander grap vertel, vir tannie haan temerig ‘ou vrou’ genoem en hulle familie, die kringgatte (waterbokke).

ek onthou hom soos hy was. alzheimers het van hom iemand anders gemaak.

in die twee groot manne, sy seuns, sien ons nog iets van hom.

Chris Henrico

Chris Henrico

, , 0

Daar was hy – die klein mannetjie met die groot stem, groot snor en groot hart. Kon hom nie mis nie. Het sy staan gestaan en sy sê gesê – moes dit maar vat soos dit kom, geborduurde taal en al. Dit wat jy sien, dit het jy gekry – geen pretensies.

Harde oliehande, sigaret tussen die vingers, glimlag – elke dag gewerk om te sorg, te voorsien.

Die spanners en die moere en die starters ís nog steeds en sal nog steeds kom, maar die man met die blou oorpak wat als en almal reg ge-order het, is stil, ons onthou hom nog net. Die werkswinkel is vandag net ‘n groot oopte – spanners, moere en starters lê sommer net. Die ou volla het ook sommer swaar gaan lê. Wie gaan hom nou fix?

Hulle sê, ‘n diamant lyk sommer klip as jy hom in die stof of rivier raakloop. Sal nie eers weet dis die regte een nie. Chris, met sy seer tone en plakkies (ek dink hy’t spesiaal vir Marisca se troue skoene aangehad) het stof gemaak. ‘n Mens kon hom maklik vir sommer klip vat, maar gou in die hand, was dit ‘n rowwe diamant met ‘n goue hart. ‘n Groot hart vir ou Stoof en die meisiekinders (én die manne), vir pa en ma.

Saans, wanneer die shop deure toegemaak het, het hy by sy houtkroeg op die stoep gesit. Rustig. Die dag neergesit. Môre is nog ‘n dag.

Kuiertyd was vleisie op die kole en die mense in sy lewe. En die katte eet saam. Erens was daar ook melktert.

Groot Chris.

Stukkende starters gaan in iemand anders se hand lê. Word iemand anders se probleem.

Maar die sien, regmaak en start lê ingebou in die meisiekinders. Sy gee-hart was sterk. Sy gee-hart is ín hulle. Hoef dit nie te fix nie, net start. Dis dáár. Ons hemelse Vader het geweet. Dit daar gesit want Hy ken vir Chris.

Susan Mentz

Susan Mentz

0

† 6 April 2012

Hier by ons is dit ‘n deurmekaar dag van wind, son wat maar nie sy skyn kan kry nie, reën en stofhael. Ons voel ook so vandag. Ons harte is seer oor Susan.
Ons het so gehoop vir nog jare van vriendskap, kuier en mekaar geniet.

Ek het vandag ‘n bos pienk rose gekoop. Vir ‘n verjaarsdagvriendin. Ek gaan dit hou. Dis Susan. Ons het net mooi herinneringe van haar en sal dit altyd koester.

Susan het soos die wind-van-die-see-af oor ons lewens kom waai. Die soutigheid het ons laat dors na die méér waarvan sy geweet het. Die wind het die fyn seesand teen ons aangewaai, geplak. Dit sit aan die lyf vas en in die klere. Die Vader wat sy geken het, kan ons nie van ons lyf afstof nie. Wil ook nie. Dis ‘n Vader vol liefde en goedheid met sandduine vol mooi gedagtes oor ons.

Sy het nie gepas in die woestyn van Namibië nie. Maar tog ook. Sy het kleur gebring in enige vaalte soos Namakwaland se blomme wat te vroeg gekom het na die reëns. Met haar giggellag het sy hoop en mooiheid kom saai waar sy was. Altyd kreatief besig om ander te seën met haar gawes. Susan kon bak – rye warm appeltert. Susan kon klere ontwerp en maak. Susan kon fluit speel en sing. Susan kon kinders leer. Susan was ‘n juffrou. Susan kon ‘n winsgewende besigheid maak uit sommer niks. Susan het haar hart en huis oopgemaak. Susan kon ver draf en fiets trap. Susan het ‘n oog vir ‘n goeie kopie gehad. (Het net noudie dag ‘n paar wit katoensokkies weggegooi wat jare gehou het. Op haar aandrang het ek dit gekoop.) Susan was fyn en vroulik – die vinnige klik van hoë hakkies – Susan is oppad.

Haar Vader ken haar. Sy ken haar Vader. Haar vertroue was vas. Liefde en hoop het sy meegedeel – mense saamgeneem.
En nou neem ons haar saam in ons harte, dankbaar vir haar stukkie hemel wat sy met ons gedeel het. Dit het ons lewens mooi gemaak.

Ek sou dit alles graag vir haar wou sê, maar nou moet dit wag tot dan.

Sy het iets baie moois in die dogters gesaai wat vrug sal dra en geur gee aan hulle lewens.